Hiromi Uehara in Tbilisi

ახლა მოვედი ჰირომის კონცერტიდან და ისეთ ემოციებში ვარ სიტყვებს ვერ ვპოულობ როგორ გადმოვცე აზრი და ის თუ რა შეგრძნება დამეუფლა პირველივე კომპოზიცია მოვისმინე თუ არა.

ეს გოგო არის გენიოსი, საოცარი იმპროვიზაციის უნარით, არაჩვეულებრივი არტისტიზმით გამორჩეული, სრულიად დაუგეგმავი, იცის როგორ უნდა აიყოლიოს დარბაზი, აქვს ციური ხელები და მე არ ვიცი ასე როგორ უნდა უკრავდეს მოკვდავი ადამიანი.

გიჟი მიწოდეს მაგრამ სულაც არ ვთვლი თავს გიჟად, მე მიყვარს მუსიკა. მთელი გულით მიყვარს და სულითაც და ვგრძნობ თითოეულ ნოტს და ბგერას და აკორდს.

ჩემი აზრით, საუკუთესო ქალი პიანისტია ვინც ოდესმე მომისმენია და კიდევ ბევრს მიაღწევს, ჯერ მხოლოდ 30 წლისაა :)

...

Life goes on, მაგრამ საკითხავია როგორ goes on ...

i'm tired

ეზო

ეზო.
ბევრი რამ შეიძლება გაგახსენდეს ეზოზე, ბევრი ასოციაცია შეიძლება გაჩნდეს თავში, მაგრამ უმეტესობისთვის ალბათ ეზო თამაშთან ასოცირდება. ჩემთვის ასეა. ეზო ჩემთვის იყო და ყოველთვის იქნება ბავშვობასთან დაკავშირებული.
ვეცდები დავხატო ჩემი ეზო როგორ იყო, პატარა რომ ვიყავი.
ეზო, სავსე ბავშვებით. ზოგი ფეხბურთს თამაშობდა, ზოგი წრეშიბურთს, ზოგი რეზინობანას, ზოგი ბადმინტონს, ზოგი გაშეშობანას, ზოგი ორდროშობანას... რამდენნაირი თამაში არსებობდა... სკოლის მერე ყოველთვის ეზოში ჩავდიოდით, დავსეირნობდით, ზაფხულში ვწუწაობდით, ზამთარში ვგუნდაობდით, ვსრიალებდით ციგებით, ვაკეთებდით დიდ თოვლის ბაბუებს... გვქონდა შტაბი, სადაც ყველა რაღაცით იყო დაკავებული, ხან ხეზე ვძვრებოდით, ხან გარაჟზე, ხან როლიკებით ვსრიალებდით და ხან ველოსიპედით დავდიოდით.
ბევრი რამ იყო გასართობი. ეზოში იძენდნენ ბავშვები მეგობრებს, უახლოვდებოდნენ ერთმანეთს. აივნიდან როცა გადავიხედავდი ხოლმე, ვინმეს ყოველთვის დავინახავდი.
”ჩამოხვალ?”, ”აუ, ეხლა ვერ ჩამოვალ, შენ ამო”, ”ჩამოდი და მერე იმეცადინე” - ეს ფრაზები სულ ისმოდა ხან ჩემს მიმართ, ხან სვების მიმართ.
ეს პერიოდი უცებ გავიდა.
მორჩა რეზინობანას, წრეშიბურთის და ორდროშობანას ხანა.
უცებ გავიზარდეთ, ყველა თავის გზას დაადგა. ზოგი წავიდა აქედან, ზოგი გათხოვდა, ზოგმა ცოლი მოიყვანა და ა.შ.
ბევრთან ახლაც ვმეგობრობ, ჩემი პირველი მეგობარი, რომელსაც ”ტრუსიკის” მეგობარი ჰქვია სწორედ ჩემი მეზობელია და 3 წლიდან ვმეგობრობთ. აგერ უკვე 21 წელის მეგობრები ვართ და ამაზე ძვირფასი მგონი არაფერია :)
გადის დრო, ეზო იგივე რჩება. ხეები ისევ იქ დგას, გარაჟებიც იმავე ადგილასააა, სახლებიც... მაგრამ ერთი რამ შეიცვალა, მე გავიზარდე.
იმ დღეს აივნიდან გავყურებდი ჩემს ეზოს და კითხვა გამიჩნდა: რატომ აღარააა სავსე ჩვენი ეზო ბავშვებით? არც ამ ზემოთჩამოთვლილ თამაშებს თამაშობენ ბავშვები, აღაც ჯრიამული აღარააა...

ყველაფერი როგორ სხვანაირდება ...