...

რიგითი საღამოა, ვზივარ კომპთან,ვუსმენ მუსიკას და ნუ რასაც ვაკეთებ ხოლმე :)
გუშინ კესო დაიბადა 12–ს რომ წუთები აკლდა :) ძალიან,ძალიან გამიხარდა, დღეს მარინას ველაპარაკე და თურმე შესვლა შეიძლება, ამიტომაც ხვალ წავალ :)

ხო,კიდევ რა მოხდა დღეს... პრ–ის საზოგადოება ზეგ მივდივართ ქალაქგარეთ სადმე, უფრო კოჯორში, ერთმანეთის უკეთ გასაცნობად :)

კარგი ამინდი იყო, მე რომ მიყვარს აი ისეთი :) ანუ მზიანი :)

ისე მომენატრა ჩემი მეგობრების უმეტესობა, რომ უკვე ქუჩაში მელანდებიან... მგონი გავრეკე :(( აი დღეს, 1 გოგო ისე მივამსგავსე თაკოს,რომ ლამის მივესალმე და ჩავეხუტე ...

დიდი ვერაფერი დღე იყო, თუმცა მაინც ყოველი დღე განსაკუთრებულია.

ახლა ავდგები და ბლოგის ძველ ჩანაწერებს გადავიკითხავ, გავიხსენებ განვლილ დღეებს, თვებს და წლებს :)

...

ესე იგი ჩემი საშველი არ იქნება რა :))))))

Untitled :)

რა მაგარია უცებ რომ გრძნობ, რომ ბედნიერი ხარ, შეიძლება ეს შეგრძნება სულ რამოდემინე წუთი გაგრძელდეს,მაგრამ მაგარია :)

ნეტა ყველაფერი ამიხდეს, რაზეც ასე ვოცნებობ ხოლმე.

აი ყველაფერი თუ ამიხდა, მაშინ ძალიან მაგარი იქნება, ძალიან, ძალიან !!! :) ისე, ჩვენი ოცნებები ასე თუ ისე ხდება მთელი ცხოვრების განმავლობაში, ნაწილობრივ მაინც და რამოდემინე რაც მთავარი სურვილი მაქვს ის მაინც ამიხდეს :)

თან ძააან პოზიტიურ სიმღერას ვუსმენ და ეგეც მოქმედებს, პოზიტიურს კი არა კარგ განწყობაზე რომ აყენებს ისეთს :)

მოკლედ ვნახოთ რა იქნება მომავალში :)

ერთი 2 წლის შემდეგ დავწერ, ამიხდა თუ არა ის, რაც ახლა ჩავიფიქრე :)

:(

რატომ არის ეს ცხოვრება ასეთი სასტიკი ?
რატომ ხდება რომ ახალგაზრდა ადამიანები ასე უდროოდ მიდიან ამ ქვეყნიდან ? ...

საშინელ ხასიათზე და მდგომარეობაში ვარ ...

სხვანაირად ვერც ვიქნები, როდესაც 2 საათის წინ კლასელის პანაშვიდიდან მოვედი .... ჯერ კიდევ არ მჯერა თამუნას ამბავი, საშინელებააა ....

მთელი კლასი შევიკრიბეთ ამ უბედურებაზე...

მართლა ძალიან რთულია, როდესაც კლასელის გარდაცვალების ამბავს იგებ. კლასელის, რომელიც ნახევარი დღე შენთან ერთად იყო ამდენი წლის მანძილზე... ამდენი რამე ერთად გამოვლილი, ამდენი ექსკურსია და დაბადების დღე... რომელი ერთი გავიხსენო. ვიჯექით დღეს კლასელები და თამუნას ფოტოებს ვათვალიერებდით თვალზე ცრემლებით და სკოლის პერიოდს ვიხსენებდით... და ყველამ ერთად ვთქვით, ნეტა ისევ სკოლის დრო იყოსო. მართლა ვინატრებდი იმ დროში ყოფნას, ბედნიერები რომ ვიყავით, ყველა ერთად,მხიარულად, ლაღად...

ძალიან დიდი ტკივილია მართლა :(
მთელი სკოლის პერიოდი თავში რომ გაქვს... დღეს სკოლაშიც შევიარეთ, მერე მასწავლებლებიც ვნახეთ, თითქოს 1 დღე იყო სკოლაში დაბრუნების.

ამდენი წვალება გადაიტანა და მაინც არაფერმა უშველა :(
ჯანმრთელობაზე ძვირფასი არაფერი არააა.

ღმერთმა ყველა კარგად ამყოფოს ...