პარიზული დღიურები ნაწილი I

თბილისის აეროპორტში მივედით ნანო, მე, დედაჩემი,ლია დეიდა და კობა. რეგისტრაცია, რამე-რუმე, ნატოც მოვიდა ამასობაში და ჩავაბარეთ ბარგი. ამ უკანასკნელის ჩაბარების შემდეგ ხელი დავუქნიეთ ჩვენი ოჯახის წევრებს და სხვა ათასი კონტროლის, გახდის/ჩაცმის და მცირეოდენი ლოდინის შემდეგ ჩავჯექით თვითმფრინავში. მე ფანჯარასთან დავჯექი, გვერდით ნანო და ნანოს გვერდით ნატო. და აი ასე, გაღიმებული სახეებით ვიჯექით აირზენას ჯაბახანა თვითმფრინავში 4 საათი და 30 წუთი. პერიოდულად ერთმანეთს ვეუბნებოდით,გოგოებო გჯერათ სად მივდივართ???? ჩემი პასუხი: სანამ ეიფელს არ დავინახავ მანამდე ვერ გავაცნობიერებ სად ვართ-თქო.
ბოლო 15 წუთი რომ იყო დარჩენილი( თუ 20) გვახარეს, რომ ჩვენი საყვარელი ბოინგი სულ რაღაც 15(20) წუთში დაეშვებოდა პარიზის შარლ დე გოლის აეროპორტში. ხოოდა, ეს რომ მოვისმინე, ფანჯარაში გავყავი თავი და შორს ეიფელი დავლანდე. დავიწყეთ ყვირილი გიჟებივით, თავიდან ვითომ მომერიდა რა სულელივით ვყივირივართქო, მაგრამ მალევე მივხვდი, რომ ამ ქალაქში გიჟობა მოსული ”პონტია”. რის ვაი-ვაგლახით მივედით სასტუმროში, ვაი-ვაგლახით იმიტომ ვთქვი, რომ Roissy Bus, რომელიც Opera Garnier-სთან მოდის CDG-დან არ ვიცოდით ზუტად რომელ გასასვლელთან ჩერდებოდა.
მოკლედ მოვაგენით სასტუმროს :)
ძალიან საყვარელი სასტუმროა ჩვენი Peletier Opera Hotel :) კარი შევაღეთ თუ არა reception-ში Jalil დაგვხვდა, ვერ გავიგეთ ცისფერია თუ რა ჯიშია, მაგრამ ძალიან საყვარელი და მეგობრული გაღსონია :)

რა დავწერო აღარ ვიცი, ეს ქალაქი კი არა ზექალაქია, სუპერ ქალაქი!!! სულ სხვა ცხოვრების რიტმია, ჩვენგან განსხვავებული. ხალხი ყველა ჯიშის და ჯილაგისაა, თეთრკანიანი, ზანგი, მულატი, ლურჯკანიანი, მოკლედ...

ავტობუსიდან რაც პირველად დავინახეთ Moulin Rouge იყო, nothins special, სურათზე რარაც სხვანაირი იყო (დღე რომ იყო მაგიტომ), უბრალოდ მულენ რუჟი რომ აწერია, მაგიტომაა ხალხი მიშტერებული.

ოპერა ულამაზესი შენობაა :) ლამაზი კი არა ულამაზესი, გადავირიე რომ დავინახე, სურათიდან უფრო პატარა მეგონა, არადა გრანდიოზული შენობაა. 30-ში "Raymonda"-ზე მივდივართ და ერთი სული მაქვს როდის ვნახავ შიგნიდან, ნუ დარწმუნებული ვარ, რომ ულამაზესია შიგნიდანაც :)

Galeries Lafayette ჩვენი სასტუმროს გვერდითაა, უდიდესი შოპინგ ცენტრი, ყველაფერია შიგნით რაც მოგესურვება, ყველა ცნობილი ბრენდი. ოდნავ იქითაა Au Primtemps, ეგეც ლაფაიეტის ნაირია :)

ამასობაში მოგვშივდა და ვჭამეთ სენდვიჩი. მე ეგეთი გემრიელი სენდვიჩი ცხოვრებაში არ მიჭამია, თუ რო მშიოდა იმიტომ არ ვიცი. ჯერ ხო ფრანგულ პურზე გემრიელი არაფერია, მსოფლიომ შერაცხა ბოლო ბოლო სუპერ პურად და მე ვინ ვარ, რომ არ ვაღიარო ეს ფაქტი :)))) უგემრიელესი jambon et fromage და პიკულები, ესეც უგემრიელესი, ოდნავ მაიონეზი და ეს მთელი სიამოვნება სულ რაღაც 3 ევრო ღირს :)

Open Tour ავიღეთ. მაგარი რამეა, მთელ ქალაქს მოგატარებს 3 საათში, ყველა ღირსშესანიშნაობასთან ჩერდება, თან ყურში audioguide არის და ყველა მონუმენტზე გიყვება რა ენაზეც გინდა. ამ ტურის მერე შოკში ჩავვარდით სამივე, ყველაფერი ვნახეთ, გადარევას ვიყავით მართლა. ლუვრის პირამიდა რომ დავინახე დამაჟრიალა, შენობაზე ხო არარ ვლაპარაკობ. C'est Super!!! იქვე ტუილერის ბაღები, შორს ეიფელი მოცანს... ნუ, რა ვიცი... მერე სენასთან ჩავიდა და ნოტრდამის წინ გაჩერდა. აი აქ კი არ დამაჟრიალა, დამაზრიალა და გულმა ფეთქვა დაიწყო, პულსაცია 1000000000 მქონდა მგონი, უდიდესი და ულამაზესი... ალექსანდრე მე-3ის ხიდი...კონკორდი და ეიფელი.ეიფელის დანახვაზე რა შეგრძნება მქონდა ვერ აღვწერ, სურათით სულ სხვააა და ისე ვაბშე სხვანაირი. გამოვშტერდი ამხელა რაღაც რომ დავინახე უცებ, ტროკადეროდან, არაჩვეულებრივი რამეა, გიგანტური, სული რომ შეგეხუთება. რა ვიცი, გიჟივით დავდიოდი ეიფელის ქვეშ კაი 2 საათი, ხამებივით და მაინც დაუკმაყოფილებლობის გრძნობა მაქვს. ვალ დილას კიდევ მივდვართ რომ ავიდეთ, თორემ ძალიან დიდი რიგებია. პირველ დღეს ლუვრშიც ვიყავით, მონა ლიზაზე დავიშოკე, რაღაცნაირი ღიმილი აქვს, თითქოს ირონიული, რაღაცნაირი, მოკლედ უნდა ადგე, წახვიდე და ნახო რა :))))))


პარიზი
28 დეკემბერი, 2008 წელი.

...

არავის შეურაცხყოფას არ ვაყენებ, მაგრამ ზოგადად იმ აზრზე ვარ და ეს აზრი სულ უფრო მყარდება, რომ დაუნების თაობა მოდის...

სხვას ვერაფერს ვიტყვი.

Lost in Bukowski

დღეს განსაკუთრებული დღე არაა, უბრალოდ მომინდა რაღაცის დაწერა... ხანდახან მინდება ხოლმე ესე რაღაც სისულელეეების ბეჭვდა და... თან ძალიან სევდიან სიმღერას ვუსმენ, ჩავრთე და ვეღარ ვრთავ... თან ამა სოფლის ამაოებაზე დავფიქრდი, წარსულიდან გავიხსენე რაღაცეეები და გამეღიმა, როგორც ყოველთვის :)

გემრიელი მარწყვი, გადაშლილი ბლოკნოტი, შიგნით ძალიან ბევრი ინფო, მათ შორის ჩარლზ ბუკოვსკის ფრაზები, სად აღარ მოქექილი... ჩემი ბოლო ხანების ფავორიტი, შემჯდარი ვარ სერიოზულად, თითქოს ჩემიანია, ასე მგონია, რა სიდებილეა, მაგრამ არის რაღაც ამ ფრაზებში ჩემეული :) and i like it :)

ცხოვრება ძალიან, ძალიან სწრაფად გადის, ხელში ბოლოს რამე თუ შემრჩება?!
ჩემი მომავალი მაინტერესებს, მაგრამ რომ ვიცოდე მერე საინტერესო აღარ იქნება... ეჰ, რა ვიცი, რა ვიცი, ადრე ესე მალე არ გადიოდა დრო... და ამაზე რომ ვფიქრობ მაგრად ვიგრუზები მერე.

ხვალ ისევ ახალი დღე.
სწრაფად განვლილი წუთები, საათები, დღეები... ადრე რაც შორს მიმაჩნდა, უკვე მოახლოვდა, damn it...და როგორც ბუკოვსკი იტყოდა : life is as kind as you let it be :)

და ასევე არ შემიძლია ეს გენიალური რამ არ დავწერო ისევ და ისევ ბუკოვსკის შემოქმედებიდან:

"There are worse things than being alone but it often takes decades to realize this and most often when you do it's too late and there's nothing worse than too late".

20.05

კარგი გარემო და სასიამოვნო მუსიკა, საყვარელი მეგობრები და უმაგრესი განწყობა.. დაახლოებით ასე გამოყურება გუშინდელი საღამო. მერე რა რომ ზოგს ხშირად ვეღარ ნახულობ, მაინც არაფერი გერიდება და ძალიან ახლოს ხარ, ისევე როგორც ეს ადრე იყო. თავისუფლად ხარ და უკომპლექსო, ანუ ისეთივე როგორიც ხარ...

მიყვარს ასეთი დღეები, ნანოს დაბადების დღე ერთ-ერთი ასეთი დღეა.

კარგი იყო, კიდევ მრავლად უნდა იყოს ასეთი საღამოები :)

ბოლო ზარი

ხვალ ბოლო ზარი ყოფილა, ახლა გავიგე.

და მომენტალურად გონებაში ამომიტივტივდა ჩემი სკოლა და ბოლო დღე... თეთრი ”საროჩკა” და ბედნიერი ღიმილი, მთლად ბოლომდე ბედნიერიც ვერა, ოდნავ სევდანარევი... იმიტომ,რომ ვიცოდი ამით ბავშვობა მთავრდებოდა... ერთ-ერთი უდარდელი ხანა ყველა ადამიანის ცხოვრებაში. პედიოდი,როდესაც მეტწილად გართობით ხარ დაკავებული. სკოლა, სკოლის პრობლემები,გაკვეთილები,მასწავლებლები,იმან ნიშანი არ დამიწერა, ”უი ხვალ საკონტროლო გვაქვს”, გეომეტრია,ფიზიკა,ქიმია და რა აღარ...

შენი მერხი და სკამი, მერხი, სადაც შენი სახელი წერია და გინდა,რომ სულ ეწეროს, დაე სხვამაც ნახოს რომ აქ შენ იჯექი. საოცარია მაინც ბავშვის გონება :)

ბედნიერი ღიმილი იმ იმედით, რომ მალე სტუდენტი გახდები, უნივერსიტეტში ჩააბარებ და კარგი მომავალი გექნება და ბედნიერ ქვეყანაში იცხოვრებ. წინ მთელი სტუდენტობა გელის და მოკლედ ათასი კარგი აზრი თავში...

მერე უცებ გავა წლები და რა? არც არაფერი, არაფერი დიდი რამე არ ყოფილა ეს სტუდენტობა და 4/6 წელიც ისე გავიდა ვერც კი გავიგე. აი ძალიან მალე... და ტეხავს, მართლა ტეხავს და ამაზე რომ დავფიქრდი ახლა, დავიგრუზე...

ყველაფრის მიუხედავად კარგად მახსენდება სკოლა, მიუხედავად იმისა, რომ მაინც და მაინც შეკრული კლასი არ ვიყავით და ასე ვთქვთ ”სასტავებად” ვიყავით დაშლილი, მაინც კაი დრო იყო, არაჩვეულებრივი.

და დიდი სიამოვნებით სულ 1 დღით დავბრუნდებოდი სკოლაში :)

არ მინდა მართლა... არ მინდა რომ მალე გავიდეს დრო, დღე ასე მალე მთავრდებოდეს და ბლა ბლა ბლა...

რა არ მიყვარს

არ მიყვარს:

ხახვი
რბილ და მაგარ ”ლ”-ს რომ ამბობენ
მიმართვები როგორიცაა.: სიხ,ცუგა,ფისო,კნუტი,კროშკა და ა.შ- გული მიწუხდება :)))
შავ ფეხსაცმელში რომ თეთრი ნასკები მოჩანს
ბიჭებს რომ მოტკეცილი ჯინსები აცვიათ და წელამდე აქვთ ამოწეული :))))
გაუნათლებლები და 1 წიგნი რომ არ აქვს წაკითხული
გაუნათლებლები,რომლებსაც თავი მოაქვთ (ეს წინაზე უარესია)
სულით გოიმები
სტანდარტული მასა ( ეკა, მე და შენ რო ვლაპარაკობდით გუშინ აი ეგეთები)
სქელი ფეხები რომ აქვთ და მოკლე იუბკები აცვიათ
უზომოდ გაპრანჭული გოგოები (მაკიაჟით რომ სძინავთ) - ბუნებრივი სილამაზე forever :)
ლიფტი რომ არააა და სახლში ფეხით ამოვდივარ
ნარკომანები
რეპი
ჩინელების მაღაზიები

ალბათ იქნება გაგრძელება
ეს უცბად რაც მომაფიქრდა ისაა :)

...

ნეტავ ოდესმე რამე გვეშველებააა ??????????????

არც არაფერი...

ცხოვრებაში იმიტომ ხდება რაღაცეები, რომ მერე ვისწავლოთ და მომავალში აღარ გავიმეოროთ

ანუ შეცდომებზე ვსწავლობთ ხოლმე :)

ვოტ ტაკ :)

...

And I threw away the key
Yeah, I threw away the key