Memories never fade

დღეს ფეისბუქის მემორებმა ამოაგდო 2012 წლის კიევის და პარიზის ფოტოები. ახლა მივხვდი რომ ცხოვრებაში არის დღეები, რომლებიც არასდროს დაგვავიწყდება თუნდაც გავიდეს 50 წელი. ამ ფოტოებმა დილიდან რაღაც საოცარ მოგონებებში გადამაგდო. ყველამ იცით როგორ მიყვარს პარიზი მაგრამ 2012 წლის იანვრის მოგზაურობა მგონი ერთ-ერთი ყველაზე განსაკუთრებული იყო. ამ ერთმა ფოტომ გადამაგდო უკან 2012 წელს 20 იანვარს მეტრო გრან ბულვარდთან, საღამოს 7 საათზე. თვალწინ დამიდგა წვიმიანი და ცივი პარიზი, ცივი კაბერნე სოვინიონი რომელიც იმ დროს ყველაზე თბილი მეგონა, რომელიც ასევე ყველაზე გემრიელი კაბერნეა რაც კი ცხოვრებაში დამილევია. მახსოვს როგორ მოდიოდა წვიმა და ეხეთქებოდა ასფალტზე. წარმოიდგინეთ ის წვიმის ხმაც მახსოვს, ის ბარიც სადაც ვიყავი, და ყველაფერი იმ საღამოსი. როგორი არეული და ბუნდოვანი იყო მაშინ ჩემი ცხოვრება.

Love and Life in the Time of Cholera

ბოლო ბლოგის დაწერიდან გასულა კიდევ 1 წელი. ჯობია ალბათ ყოველწლიური მიმოლხილვები დავწერო ხოლმე აქ რადგანაც ასე იშვიათად ვწერ. საეთოდ არ მომწონს ეს ფაქტი რომ წელიწადში ერთხელ ვწერ რამეს. ახლა არის 2022 წლის 15 ოქტომბერი. შაბათი. მოკლედ რომ შევაჯამოთ რა ხდება ჩვენს თავს არის ის რომ ეს არეული დედამიწა კიდევ უფრო აირია. უკვე აღარ ვიცი ოდესმე თუ დალაგდება. ყოველ დღე ხდება უამრავი საშინელება, ნეგატივი. ხალხი დეპრესიითაა მოცული და დასტრესილი. ადრე მეგონა რომ პანდემიის წელი იყო ყველაზე უარესი წელი და თურმე ვცდებოდი. ვართ ომში ამ სიტყვის პირდაპირი და ირიბი გაგებით. ყველანაირი გაგებით. ხალხმა დაკარგა მოთმინება. გაცივდნენ. გარობოტდნენ. გადაჯიშდნენ და გაუცნაურდნენ. არიან რა თქმა უნდა გამონაკლისები მაგრამ ძირითადი მასა ასეთი გახდა. თუ რამე კარგი გააკეთე ადამიანები ვისაც შურს შენი უფრო მეტია ვიდრე ის ადამიანები ვისაც შენი წარმატება უხარია. ყველა ცდილობს თავზე გადაგიაროს. ვცხოვრობთ იმ ეპოქაში სადაც ადამიანების იგნორი ჩვეულებრივი და მისაღები გახდა. ეპოქაში სადაც ყველა ყველაფრისმცოდნე გახდა და ყველა ცდილობს ვინმე განსაჯოს. არ ვიცი ესე როგორ მოვედით ამ მდგომარეობამდე. თუ სულ ასეთები იყვნენ ადამიანები და უბრალოდ ახლა გამოჩდნენ როგორები არიან სინამდვილეში? who knows. ზემოთ აღვნიშნე, რომ ორი ომია ამჟამად. ერთი რუსეთის და უკრაინის და მასთან ერთად დანარჩენი მსოფლიოსი და მეორე ციფრული. მესამე მსოფლიო ომი კარს გვაქვს მომდგარი. სოციალურ ქსელებში თუ შეიხედე შეიძლება ან გული გაგისკდეს ან ისე დაიზაფრო რომ ღამე ვეღარ დაიძინო. ხალხი ერთმანეთს კლავს ფიზიკურად და სიტყვიერად. ხანდახან მინდა სხვა პლანეტაზე წავიდე დროებით და მერე რომ დალაგდება ყველაფერი დედამიწაზე უკან დავბრუნდე. იმედი მაქვს პირველი მალე დასრულდება და მალე ვიზეიმებთ გამარჯვებას მაგრამ ამ ციფრულ ომს რა მოვუხერხოთ?! როგორ ვაქციოთ ადამიანები ისევ ადამიანებად? ვინც უგულო გახდა როგორ ჩავუდოთ გული ისევ უკან? იმდენი პასუხგაუცემელი შეკითხვა მაქვს დაგროვებული რომ ვერც კი დავწერ აქ. უბრალოდ მინდა რომ ამ ქვეყანაზე ყველაფერი დალაგდეს. სხვას მეტს არაფერს ვითხოვ. მართლა. დავაფასოთ პატარა რაღაცეები რაც სინამდვილეში დიდი რამეებია. დავაფასოთ ერთმანეთი, გავუფრთხილდეთ, ნუ გადავუვლით ერთმანეთს თავზე და თუ მოგვშივდება შევჭამოთ მაგალითად სალათი და არა ერთმანეთი. თუ გავბრაზდებით რამეზე დავლიოთ ჩაი და ერთმანეთს ნუ ვუკბენთ. მაგისთვის მოიგონეს გვირილის ჩაი რომ ადამიანები დაწყნარდნენ და დამშვიდნენ :) განსაკუთრებით საქართველოს ეხება ეს ყველაფერი რაც ზემოთ დავწერე. ისედაც 2 კინკილა ადამიანი ვართ დარჩენილი და ბოლოს ალბათ სულ გავქრებით თუ ასე გაგრძელდა. თუ ვინმესი გშურთ ეცადეთ იმის ფიქრის მაგივრად თუ ვის რა დაუშავოთ, იფიქროთ იმაზე თქვენ როგორ გახდეთ ოდნავ უკეთესი იმაზე ვიდრე ახლა ხართ. უფრო კეთილშობილები იქნებით თუ წაიკითხავთ წიგნებს, დაინტერესდებით ხელოვნებით, მუსიკით, ისტორიით, ლიტერატურით და ა.შ. დედამიწაზე ამდენი წიგნი დაწერილა, წარმოიდგინეთ რამდენი რამ შეიძლება წაიკითხოთ და ახალი რამე გაიგოთ. ერთი წიგნი ბევრად უკეთეს ადამიანად გაქცევთ. ასეა ეს, მე არ მომიგონია და მიკვლევია. დიდი ხნის დადასტურებული ფაქტია. ასე მგონია რომ ეს ცივი, ბოროტი, რობოტი ადამიანები არიან ყოვლად უინტერესონი. მათ არ იციან რა მოსწონთ ცხოვრებაში, რა უნდათ, არ აქვთ მიზნები, არავინ უყვართ, გარშემო ჰყავთ მათნაირი ბოროტი ადამიანები. ალბათ მათ სახლებში ზაფხულშიც კი ცივა. თუ შეამჩნიეთ რამდენჯერ ვახსენე სიტყვა ადამიანი. განა იმიტომ რომ არ შეიძლება სიტყვა "ადამიანი" სხვა სიტყვით ჩაანაცვლო არამედ იმიტომ, რომ ყველაზე მეტად დღეს ადამიანები გვაკლია. 10/15/2022 Las Vegas, NV.

2021

გავიხდე, გამოვიხედე და ამასობაში კიდევ ერთი წელი გავიდა. ძალიან მაშინებს უკვე ეს. მაშინებს რომ დღეეები და კვირები ისე გადის ვეღარ ვფიქრობ და ვაანალიზებ რა ხდება. ასე ადრე არ იყო (მე ასე მგონია). მთელი ბავშვობა იმას ვნატრულობდი სკოლის არდადეგები მოვიდესთქო და მერე მოწყენილობისგან ვკვებოდი. ზაფხულის ის 3 თვე 3 წელი მეგონა. ახლა კი 3 წელი 3 დღედ ქცეულა. ახლა 2021 წლის 19 ივლისია. საღამოა მშვიდი. უბერავს გრილი სიო :) მე ისევ გავიხსენე რომ მაქვს ბლოგი რომელიც უწინ ჩემი ყოველდღიური აზრების შემნახველი საკანი იყო, ახლა კი მტვერი და ობი დაედო აქაურობას. მოკლედ მიმოვიხილავ რა ხდება ჩვენს თავს, ჩვენს, ანუ ადამიანების თავს. პანდემია თითქოსდა მორჩა. აცრები გავიკეთე. პირველი დოზის შემდეგ ლამის სიკვდილს ჩავხედე თვალებში მაგრამ გადავრჩი. რომ მეგონა რომ საბოლოოდ გვეშველა, ახლა იწყება კიდევ ახალ ტალღა სახელად დელტა. ამაზე ფიქრიც კი აღარ მინდა ისე მაშინებს. მაშინებს ის, რომ არ დაიწყოს ისევ ის რაც ძლივს გადავიარეთ. ბევრ ქვეყანაში პანდემია ისევ მიმდინარეობს, მოკლედ დაუსრულებელია ჭირია. ეტყობა ადამიანებმა ეს დავიმსახურეთ. რაც დავთესეთ ახლა იმას ვიმკით. არ ვიცი სხვაგვარად როგორ ავხსნა ეს უბედურება. პანდემიამ ძალიან ბევრი ჩემი ახლო ადამიანი შეიწირა. ძალიან ბევრი ნაცნობიც გარდაიცვალა. ჩვენი მშობლების თაობა ფაქტიურად ხელიდან გვეცლება და ჩვენ ვდგებით რიგში. 3 დღის წინ ჩემი ყოფილი ლექტორი გარდაიცვალა. რამაზ ჭილაია. 4 დღეა ამ ადამიანზე ვფიქრობ. საშინლად განვიცადე. მიუხედავად იმისა, რომ 17 წლის ვიყავი როდესაც მის ლექციებს ვესწრებოდი (თან სულ რაღაც 1 სემესტრი), მივხვდი რომ ამ ადამიანმა დიდი ზეგავლენა მოახდინა ჩემს მაშინდელ აზროვნებაზე. თუნდაც ის, რომ მე ახლა ამას ვწერ და საერთოდ რამეს ვწერ, ალბათ მისი დამსახურებააა. არასდროს ვიყავი მასთან ახლოს. რამდენჯერ შევსულვარ მისი ფეისბუქის გვერდზე და წამიკითხავს მიდი პოსტები. ვფიქრობდი ნეტავ როგორაა, რას შვებათქო. ხანდახან ვფიქრობდი დავიმატებ მაგრამ საიდან ვემახსოვრები ახლა მეთქო. ძალიან განვიცადე მისი გარდაცვალება. მთელი ცხოვრებაა ვეტრფი ასეთ ადამიანებს ვისაც არასტანდარტული აზროვნება აქვთ. ასეთები კი თითზე ჩამოსათვლელები არიან. ბატონი რამაზი იყო ცოცხალი გენია და მაგალითი როგორ უნდა აზროვნებდეს ადამიანი. როგორ უნდა გამოვიდეს ჩარჩოებიდან. მოიხსნას კომპლექსები. იფიქროს რაც შეიძლება ბევრი, წეროს. არ გამოუვა? ისევ წეროს. რაღაც ხომ გამოვა ოდესღაც? აბა რა! მისი ლექციები იყო შეუდარებელი, ის არ გვასწავლიდა იმას რაც წიგნში ეწერა, მაგას ხომ ჩვენც წავიკითხავდით. ის გვასწავლიდა როგორ გვეცხოვრა და გვეფიქრა. რაც ეს ამბავი მოხდა, დავფიქრდი რომ ძალიან მაკლია ასეთი ადამიანები ცხოვრებაში. ადამიანები ვისაც ვუსმენ, ვუსმენ, და არ მბეზრდება მათი მოსმენა. არ ვამთქნარებ, არ მეძინება, არ ვიყურები ტელეფონში... ნეტავ სად არიან ესეთი ადამიანები? ვინც ეძებს ის პოულობსო და მეც ამ იმედით ვარ ამ ცხოვრებაში. ადამიანს როცა არაფრის იმედი არ აქვს, იქ სრულდება ყველაფერი. არასდროს შეწყვიტოთ ბრძოლა, ფიქრი, წერა და არ დაკარგოთ მომავლის იმედი. "რატომ "მოდის წვიმა" როცა ქართულში გვაქვს სიტყვა "წვიმს?"" რ.ჭ. 07/19/2021

2020

ადრე თუ ვწერდი კვირაში ერთ პოსტს ახლა ვწერ 3 წელიწადში ერთხელ და მგონი მთლად კარგის მომასწავებელი არ არის ეს. თქვენ რას ფიქრობთ? თუმცა, დღეს უკვე იმდენი რამ არის საფიქრელი, სადარდებელი, იმდენი პრობლემაა რომ თქვენ კი არა მე აღარ მახსოვდა ამ ბლოგის არსებობა. შევუდგეთ მოკლე მიმოხილვას თუ რა ხდება ქვეყანასა ზედა. 2020 წელია, მეგობრებო. 2020! ახალი წელი რომ დგებოდა რაღაც გულში უცნაურმა გრძნობამ გამკრა და ისე ვერ შევხვდი ამ წელს როგორც ჩვეულად ვხვდები ხოლმე ოვაციებით და მილოცვებით და ეტყობა უნდა მიმვხვდარიყავი რომ საოცარი წელი არ იქნებოდა. ნიშანს, რომელსაც ყველა ვეძებთ ხოლმე, აი ის ნიშანი იყო. წელი დაიწყო ჩვეულებრივად. იანვარში სამოგზაუროდ წავედი ჩემს მეგობრებთან ერთად მაიამიში, 4 დღით, გადასარევი დრო ვატარეთ. მერე მოვიდა თებერვალი, მერე მარტის დასაწყისი და იმის მერე ცხოვრება ამერიკის შეერთებულ შტატებში დროებით დაპაუზებულია. მარტის მერე ჩემი ცხოვრება ერთფეროვანი გახდა. ჩემნაირი ადამიანიც კი, რომელიც სულ სადღაც დადის და მოგზაურობს, გაჩერდა. ვკითხულობ წიგნებს, ვეძებ ინსპირციას, ვუყურებ ფილმებს, ვფიქრობ ხშირად რა მომწონს და რა მაბედნიერებს, რა მხდის კარგად და რა მხდის ცუდად. დრო მომეცა რომ ამერიკაში, როცა ამაზე ფიქრის დრო დიდად არასდროს მქონდა, ამაზე ვიფიქრო. მიყვარს ფიქრი. ფიქრში იბადება ჭეშმარიტებაო და ასეა. უფრო მეტად ვსწავლობ ჩემს თავს და მომწონს. მოკლედ მიმოხილვა ასეთია: - ცხოვრება, რომელიც ხანმოკლე მეგონა, უფრო ხანმოკლე მეჩვენა ვიდრე არის. ანუ დრო საოცრად სწრაფად გადის და ვერ ვაჩერებთ. - ადამიანები შეიცვალნენ. ძალიან შეიცვალნენ. ისე რომ ვერც ვცნობ ბევრს. ურთიერთობები გაცივდა, ხალხი გარობოტდა, ჩაიკეტა და დეპრესიაში ჩავარდა. ზოგს ფსიქიკამ უმტყუნა. ყველას ხომ არ შეუძლია თავის ხელში აყვანა?! - ადამიანებმა ნამდვილი სახეები გამოაჩინეს. - ის ადამიანები რომ მეგონა ჩემი ახლო ადამიანები იყვნენ, თურმე არ ყოფილან. უცბად გაუცხოვდნენ. - ადამიანები ყველაზე საშიში ცხოველები არიან დედამიწაზე და უნდა კარგად დავფიქრდეთ ვისთან ვიჭერთ საქმეს. - ცხოვრება მშვენიერი ყოფილა არადა რამდენ რამეზე ვწუწუნებდი. - მომენატრა ჩემს ადამიანებთან შეხვედრა, რესტორანში წასვლა, სეირნობა, ცხოვრებით ტკბობა, ცაში ყურება, მზის ჩასვლის ყურება, ოკეანის ხმები, ფერები. - დავაფასე ეს ზემოთხსენებული მარტივი რაღაცეები, რასაც ვთქვათ ასე არ ვაფასებდი. არადა ადამიანური კომუნიკაცია უმნიშვნელოვანესი ყოფილა ხოლო ბუნებაში ყოფნა კი ფასდაუდებელი. საოცარ დროს გვიწევს ცხოვრება, ჩვენი ბებია-ბაბუები მეორე მსოფლიო ომის დროს ცხოვრობდნენ და ჩვენ პანდემია ვერ გადაგვიტანია. როგორი სუსტები გავხდით ადამიანები. წარმოიდგინეთ, ახლა რომ მე-20 საუკუნე იყოს, არ იყოს სოციალური ქსელები, ინტერნეტი, ტელევიზია, მედია. ძალიან ძლიერები იყვნენ ჩვენი წინაპრები, საოცარი გაჭირვების გარდა რომ ტყვიებზე ეძინათ და ჩვენ სახლში ვერ გავჩერებულვართ რომ როგორმე ეს პანდემია გადავაგოროთ. არ მინდა დეპრესიული პოსტი გამომივიდეს. ბევრი რაღაც კარგიც მოხდა. როგორც ზევით აღვნიშნე, ჩემს თავს ბევრ დროს ვუთმობ, ვკითხულობ წიგნებს, ვუსმენ მუსიკას. ვფიქრობ ხოლმე რამდენი რამე მასწავლა ამერიკულმა ცხოვრებამ. ჩემი აზრით მთავარი რამ რაც აქ ვისწავლე არის თავის გადარჩენა. უფრო გავძლიერდი. უფრო მამაცი გავხდი. უშიშარიც და ცხოვრების აღარ მეშინია. ამასობაში, 35 წლის გავხდი. 35!!! ეს რიცხვი არანაირად არ არის ახლო ჩემთან. ვერ აღვიქვავ. არ ვიცი როგორ და რანაირად გავხდი ამდენის. ყოველთვის მინდოდს 35 წლის აღნიშვნა განსაკუთრებულად მაგრამ ამ წლის გადამკიდე ვერაფერიც ვერ მოვახერხე. ყველაზე მოსაწყენი დაბადების დღე იყო 35 წლის განმავლობაში. ყველაფრის მიუხედავად მე მიყვარს ეს ცხოვრება. ღმერთის მადლობელი ვარ რომ მაქვს თავზე ჭერი, საჭმელი და მამა ჯანმრთელად მყავს. მინდა მალე მორჩეს ეს უბედურება და დავუბრუნდეთ ჩვეულ ცხოვრებას, უფრო მეტი ენერგიით, ძალებით და მიზნებით. მინდა მომეცეს შესაძლებლობა რომ ეს ცხოვრება მეტად დავაფასო. ბლოგსაც აღვადგენ. ჩემი ჩაითა და მუსიკით. ამ პოსტის საუნდრეკები: Cigarettes After Sex "K" Cigarettes After Sex "Apocalypse" Cigarettes After Sex "Sunsetz" თუ არ გსმენით ამ ჯგუფის და სიმღერების შესახებ, მოუსმინეთ. მე ხომ მუსიკაში კარგი გემოვნება მაქვს :)

მე დავბრუნდი

ღმერთო, რამდენი ხანია აქ აღარაფერი დამიწერია.

მგონი 3 წელია...

ამ ბოლო 3 წლის განმავლობაში იმდენი რამდენი მოხდა ჩემს თავს რომ ალბათ აზრიც არ აქვს რომ დავწერო, გამომრჩება კიდევაც.

ყველაზე მთავარი ისააა ალბათ რომ ამერიკაში გადმოვბარგდი და 2014 წლის 31 მარტიდან აქ ვცხოვრობ.

ვეცდები ისევ გავაგრძელო წერა და ტელეფონში ჩაწერილი ნოუთები გადმოვიტანო აქაც.

მიყვარს აქაურობა. რამდენი ემოცია მაქვს გადმოტანილი და რამდენი ფიქრი და იდეა.

რამდენი რამე მახსენდება. უცებ ნოსტალია შემომაწვა.

შაბათი საღამოა, ცოტა ყელი მტკივა და ჩაის ვსვავ, ჩემი ჩვეული მდგომარეობაააა ჩაი, ლიმონი, მუსიკა და აი ბლოგიც აღვადგინე.

მოკლედ, აქ ვარ.

თქვენი თინა

:)




1 ოქტომბერი, 2016 წელი

ლოს ანჯელესი, კალიფორნია

...

მინდა რომ დავწერო და თან არ მინდა რომ ვინმემ წაიკითხოს.

...

შეიძლება ეს ბევრჯერ დამიწერია და მითქვამს მაგრამ კიდევ ერთხელ მინდა ვთქვა:

დააფასეთ ადამიანები სანამ ისინი თქვენს გვერდით არიან, გიყვარდეთ და პატივი ეცით მათ. ამაზე დიდი ბედნიერება ხომ არ არსებობს?! გიყვარდეთ მათთან გატარებული ყოველი წამი და წუთი, შეიგრძნეთ ყველაფერი, ისიამოვნეთ და ასე იცხოვრეთ. ცხოვრების ბოლოს ხომ მხოლოდ ასეთი მოგონებები გვახსოვს, ტკბილი და გემრიელი.

ცხოვრება ისედაც ხანმოკლეა, ძალიან ძალიან მალე გადის და რისთვის? ჩემს გამო ადამიანების უმეტესობა იღწვის რომ სახელი გაითქვას, ჰქონდეს ბევრი ფული და ბედნიერება ხშირად მეორე ადგილზეა. რა ჯანდაბად გინდათ ეგეთი ფული თუ ბედნიერები არ იქნებით? ბედნიერება ხომ საყვარელ ადამიანთან ყოფნააა. ეს უკანასკნელი კი მაღაზიაში არ იყიდება, არც სადმე შოპინგ ცენტრშია გამოტანილი. ის თავისით მოდის ისე რომ ჩვენ ხშირად ვერც კი ვამჩნევთ და როდესაც ვამჩნევთ მაშინ უკვე ძალიან გვიან არის...

ამიტომ ნუ იცხოვრებთ ასე.

გიყვარდეთ ადამიანები ვიდრე ისინი თქვენს გვერდით არიან. დაიჭირეთ და არ გაუშვათ რამეთუ როცა ეს ადამიანი/ადამიანები თქვენს გვერდით აღარ იქნებიან, თქვენ თავს ძალიან ცუდად იგრძნობთ და იცით რატომ? მოგენატრებათ და იმიტომ.

...

დიდი ხანია ძალიან ჩემს ფიქრებზე აღარ დამიწერია.
მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ საერთოდ აღარ ვფიქრობ :)
რა თქმა უნდა არა :)

ამასობაში მარტიც მოვიდა, ანუ გაზაფხული. თუმცა ეს ყველაფერი ფორმალობაა, კალენდარში წერია, რომ წესით გაზაფხული იწყება და ამიტომ, თორემ პირიქით უფრო აცივდა. სიტყვა ”გაზაფხული” ყველასთვის რაღაც სიახლესთან ასოცირდება, უფრო მეტ მხიარულებასთან, სითბოსთან. ალბათ ჩემთანაც ასეა. ჩვენი ტვინები ასეა მოწყობილი, რომ ასეთი რაღაცეეები ძალიან გვიხარია. ზოგჯერ რა ცოტა ყოფნის ადამიანს :)

დრო ისევ და ისევ ძალიან სწრაფად გადის.
გული მწყდება რომ ბევრ რამეს ვერ ვასწრებ რომ გავაკეთო. საბოლოო ჯამში ყველაფერი კეთდება, თუმცა ეს შეგრძნება სულ დამყვება.

ბევრი რამის დაწერა მინდა. ამასაც ხომ დრო უნდა?!
წერას შესაბამისი ხასიათი სჭირდება ასევე შესაბამისი მუსიკით.

რამოდემინე დღის წინ ჩარლი ჩაპლინის გამონათქვამებს ვკითხულობდი და მას უთქვამს, რომ უფრო ადამიანურები გახდით ადამიანებო-ო. მინდა რომ ეს ასე იყოს. დღეს რასაც ვუყურებ ბევრი ძალიან გაცივდა, რობოტებივით არიან, უკან გადაიწია ადამიანურმა ურთიერთობებმა და სითბომ. წინა პლანზეა სამსახური, სამსახური და ისევ სამსახური, რობოტული! ნეტა ვის სჭირდება ასეთი სამსახური? არიან კატეგორია ადამიანებისა ვისაც ეს მოსწონს, შეუძლიან 24 საათი კვირაში 7 დღე და წელიწადში 365 დღე ბედნიერად იყვნენ სამსახურებში და იმუშაონ. მაგრამ ეს ხომ ნორმალური არ არის. მე ასეთი ადამიანები მთელი გულით მეცოდებიან იმიტომ, რომ ისინი ვერ სათანადოდ აცნობიერებენ რაოდენ მნიშვნელოვანია ადამიანები, ადამიანურობა, სიცილი, სილაღე, მეგობრობა, სიყვარული... ვერ ხვდებიან რომ დრო გადის და ხელში მხოლოდ ქაღალდის ფული რჩებათ, მშრალი და ცივი.

ამიტომაც თუ თქვენ თქვენი თავი ან თქვენი მეგობარი ამოიცანით ამ პოსტის კითხვისას, მხოლოდ ერთი რამ გააკეთეთ: შედით აბაზანაში, აღეთ ხელში კბილის ჯაგრისი და ტვინები გამოიხეხეთ!

ცხოვრებაში ხომ ამდენი ლამაზი რამ არის...
სითბოა
სილამაზეა
მეგობრობაა
სიმწვანეა
თავისუფლებაა
ჟანგბადია
გრძნობებია
სიყვარულია
etc.

სიყვარულია :)

...

რატომ აღარ წერ არაფერსო მკითხეს დღეს...
პასუხი არ გამაჩნია ამ შეკითხვაზე, სამწუხაროდ.

ბოლო ხანებია მეტწილად სამსახურში ვიმყოფები. სახლში მოვდივარ და ვიძინებ.
ამ სახლს ჯერ ვერ შევეგუე ბოლომდე.

ახალი წელი ჩვეულებრივად გავიდა, ტრადიციული საჭმელებით და სასმელებით, ჭიქების მიჭახუნებით, სადღეგრძელოებით, ქეიფ-დროსტარებებით და ა.შ. შობაც ასევე ზუსტად.

ახლა სახლში ვარ. ვუსმენ მუსიკას და ამ პოსტს ვწერ.
გარეთ ცივა, თოვს და ყინავს, ყველას სცივა, მე მგონი თოვლსაც კი სცივა. დილას რომ გავიღვიძებ ალბათ დამხვდება ისევ თოვლით გადათეთრებული ქუჩები.

ლამაზია, მართლა ლამაზია!

2012 წლის შეჯამება

დავწერ 2012 წლის შეჯამებას :)

მაშ ასე:

იანვარი - მიუხედავად საშინელი პრობლემისა, რომელიც ბინასთან იყო დაკავშირებული, დაიწყო პოზიტიურად: წავედი პარიზში და მქონდა ერთ-ერთი საუკეთესო trip ჩემს უსაყვარლეს ქალაქში. ვიყავი ასევე კიევშიც და მიუხედავად -28 გრადუსისა, მაინც მომეწონა.

თებერვალი -გადავედი კარფურში.

მარტი - ვიყავი დუბაიში და გარდა ტრეინინგისა დავათვალიერე მთელი ქალაქი და გავითბე გაყინული ძვლები :)))

აპრილი - არაფერი განსაკუთრებული, მარტო პრობლემები.

მაისი - გავიცანი ადამიანი, რომელიც ნოემბერში აღმოვაჩინე.

ივნისი, ივლისი - არაფერი დიდი, აქ დაწერად რომ ღირდეს.

აგვისტო - ვიყიდე ბინა და მოვაგვარე პრობლემა მთელი წელი რომ მაწუხებდა ასე.

სექტემბერი - წავედი პარიზში Coldplay-ს კონცერტზე და ავისრულე ეს ოცნებაც.

ოქტომბერი - არაფერი მნიშვნელოვანი.

ნოემბერი - ვიყავი Dee dee Bridgewater-ის კოცერტზე თბილისის საერთაშორისო ჯაზ ფესტივალის ფარგლებში; მაისში აღმოჩენილი ადამიანი კიდევ მეორედ აღმოვაჩინე.

დეკემბერი - საშინელი თვე, უარი ამერიკის ვიზაზე და კიდევ ნერვიულობა.


ახლა 2013 წლის 2 იანვარია, ბედობა დღე, მიხარია რომ 2012 წელი ჩაბარდა წარსულს.
ვნახოთ როგორ იქნება 2013 :)

Happy New Year!

Leaving my sweet home

არასდროს თქვათ არასდროს-ო ნათქვამია...

მაგრამ არასდროს არავინ თქვას, რომ რთულია მშობლიური ბინიდან წასვლა, არასდროს! და თუ ვინმე ასე ფიქრობს, უბრალოდ მე ასეთ ხალხთან ვერასროს მექნება საერთო.

ადამიანს თუ აქვს გულის ადგილას გული, თუ ტვინი ნორმალურად უფუნქციონირებს, ასეთ რამეს ყველა განიცდის, მიუხედავად იმისა, რომ 21-ე საუკუნეა და ტექნიკა განვითარდა, ეს იმას არ ნიშნავს რომ ყველა რობოტი გახდა.

პირველ რიგში კი მე- ადამიანი, რომელსაც ყველაფერი გულთან ახლოს მიჰქონდა და განიცდიდა...

როდესაც აღებ ბებიის უჯრას, ნახულობ იქ მის საყვარელ წიგნს სულ რომ თავთან ედო და შიგნით აღმოაჩენ წერილებს, რომლებსაც მე მიგზავნიდა ბავშვობაში, ჩემს სურათებს, ჩემს მისალოც ბარათებს, ჩემი უსაყვარლესი პაპის ძველ პასპორტს, მის შრომებს, წერილებს, ჩანაწერებს, დღიურებს და ფურცლებზე ასახულ ჩემს ბავშვობას, როდესაც ნახულობ ყველაზე ძვირფასი ადამიანის- დედის ნაქონ საათს, ბლოკნოტს, საყვარელ ჯაკეტს, სადაც ჯერ კიდევ მისი სუნია და იგრძნობა - აი ამ ყველაფრის და კიდევ მრავალი რამის შემდეგ, ვაცხადებ, რომ ჩემზე ასეთი რაღაცეები მოქმედებს და ალბათ მთელი ღამე არ დამეძინება.

მეამაყებოდა, მეამაყება და ვიამაყებ, რომ მყავდა ასეთი კარგი მერი ბებო, თინა ბებო, ჩემი ვახტანგი პაპ, ვიკი ბაბუ და ჩემი უსაყვარლესი დედა!!!

ყველას უყვარს თავისი ბებია-ბაბუები და მშობლები, მაგრამ ეს ადამიანები მართლა განსაკუთრებულები იყვნენ და მათ გახსენებაზე სულ ცრემლი მექნება გულში 27, 37, 47, 57, 67, 77, 87 თუ რამდენი წლისაც არ უნდა ვიყო!

Le ciel de Paris

I am back from Paris full of emotions and positive energy.
This city really makes me feel very very very good!!!

Here is a photo taken by me from La Tour Montparnasse - 59th floor, where there is a terrace with breathtaking views all over Paris.

On 56th floor there is a Restaurant - Le Ciel de Paris, where you can sit, drink a coffee or a glass of wine and enjoy every second.

La Tour Montparnasse is a must see place in Paris, so if you are planning a trip - do not even miss it!

Summertime

What can be better than to grab your favourite book, create playlist of summer songs, drink juice and enjoy the vacation!

This is me in the photo below, photo is taken in Betania, Georgia.

J'aime beacoup les vacances!

...

დაფიქრდით და ისე აირჩიეთ თქვენი მომავალი...

ბევრჯერ მიფიქრია იმაზე თუ სწორი არის თუ არა ის გზა რომელიც არჩეული მაქვს. ბევრჯერ ამიწონ-დამიწონია ჩემი ნაბიჯები, მაგრამ ცხოვრება ყოველთვის რაღაც სიურპრიზებს მაინც გვიწყობს.

რაც უფრო ვიზრდები მით უფრო იზრდება პრობლემების რიცხვი, რომელიც დაუსრულებელია და ერთი დამთავრდება და სხვა იწყება და ასე...

დღესაც ის დღეა ჩემს ცხოვრებაზე რომ დავფიქრდი.

იმედია, რომ რაც მიზნად მაქვს ოდესმე ყველაფერი განხორციელდება და ზუსტად იმ გზას ავადგები რაც მე მინდა... შეცდომებიც დამიშვია მაგრამ არაუშავს, შეცდომებზე ხომ სწავლობენ...

ეს ყველაფერი კი იმიტომ დავწერე, რომ მეთქვა კიდევ ერთხელ: აკეთეთ ის რაც გინდათ, მოგწონთ და გსიამოვნებთ, იყავით იმ ადამიანებთან ვინც მოგწონთ და იმ სფეროში რომელიც თქვენთვის არის შესაფერისი... ეს ცხოვრება ისედაც ხომ ძალიან ხანმოკლეა.

Mixture

Last post on 11th of March? hmm, what a shame!!!

Many things happened during these period, something changed, many things remained unchanged.

My days look nearly the same- get up, go at work, come back and sleep. Only exceptions (not every time) are Saturday evenings+nights, when I try to have some fun. You know, while heavy workload we, people, need to have SOME fun, it's somehow necessary. That's why such Friday/Saturday nights are invented :-)

Friday and Saturday nights as term are quite famous and applicable in the whole world. In 21st century, when people do not really have time to enjoy and spend every evening with their friends, Friday/Saturday nights are the ones when people gather in ther favourite places for a coffee, some prefer a cup of tea and some of them even milk (like me sometimes). People meet their friends, have fun, which they have been waiting for the whole week, chat, laugh, sometimes even cry and just spend time with their favourite people.

In my case, there are no Friday nights since February 6, 2012 as I am working for the company where Saturday is an official working day and on Friday evening, when 99% of my friends are having fun, I am sleeping. So, I have my Saturday night.

Yesterday was an exception and instead of Saturday night, I had Saturday afternoon :-) Still, it was OK. My friends and I gathered on a lovely terrace overlooking the Old Tbilisi, with perfect views and tasty food, enjoyed soft Sun and fresh air, which sometimes is also very necessary.

As time passes and I am growing up and up, I do think that 24 hours a day are not enough, we still need couple of hours just for ourselves. Since, it is totally unchangeable, it will only remain as words...

Unfortunately, time passes very very very quickly, days are followed by nights, weeks, months run too fast, really do not have time to realize things, even no time to write a post on my blog, which was my favourite for years.

in fact, I wanted to write this post about Chanel Croisiere Show 2013 in Versailles and the post turned out to be totally different - full of moaning about lack of time, workload, etc.

My dear blog,

I promise to be back to you!!!

Yours sincerely,

Tiko

:-)

...

After many years I've understood that the most important things in life are not really things and it's so hard to achieve and then maintain them.
After many years I've understood that shit always happens in life, for some people it happens quite often, for the rest not so often, just occasionally, but still happens.
After many years of observing I know that friendship is very pure and precious thing, it cannot be bought anywhere and those people who have friends are really rich.
I know that the most important things in life are health, family and warm home- things that need to be appreciated.
I know that it's very important to have faith, everything is useless without it.
I know that life goes on, we have problems and they end, but then other ones start, but we should be strong to overcome all that. But I know that this is also very difficult.
I know what is to feel happiness and I am happy that I have felt it even for a second during my 26 years of existence on earth. Sometimes it's so difficult to feel that even 1 second of it.
I know that there are theories about life, how to live, how to behave, etc, etc but the most important thing is your own personality and your inside and not those rules, which are sometimes useless. We all know theories but it's also very difficult to put them in practice.
I know that there are many difficult things in life, but people overcome that, the ones who are strong ones, so I want to be one of them.
Yeah, life is very hard to go and my wish at this present moment is to have the strength to overcome problems that are unfortunately in my present life, to be calm and to feel that everything is OK and fine, finally!

Kinda review

ცოტა ხნის წინ წიგნის წერა დავიწყე, სახელწოდება ჯერ არ მომიფიქრებია ალბათ ცხოვრების ბოლოსკენ რომ მოვრჩები მერე შევუხამებ რამეს, სავარაუდოდ ერთქმევა ალბათ თინა, მისი ცხოვრება და საფრანგეთი :) ეს ხუმრობით, მაგრამ ყველა ხუმრობაში ხომ სიმართლეა! ამ მომენტისთვის შესავალი და 3 თავი დავწერე, მერე ალბათ რომ მოვრჩები ერთ ეგზემპლიარად დავბეჭდავ წიგნის სახით და პენსიაზე რომ გავალ საკითხავი მექნება. დიდი მადლობა ჩემს ბლოგს, რომ არა ეს უკანასკნელი ბევრი რამ აღარ მემახსოვრებოდა.

ჩემი ბოლო პოსტის შემდეგ ბევრი რამ მოხდა, ამიტომაც ვეცდები ყველაფერი მოკლედ გადმოვცე:

კიევის მერე ვიყავი პარიზში - ამას ცალკე პოსტებს მივუძღვნი და მიუხედავად იმისა, რომ პარიზში პირველად არ ჩავსულვარ, ეს სულ სხვა იყო: Paris with all its magnificence!!! თავისი მთელი სიდიადით! 5 ვარსკვლავიანი სასტუმროებით, ბევრი საქმიანი ვიზიტით, კაბარეებით, დღის იახტ ტურებით და ღამის კრუიზით სენაზე, ბევრი ღვინით, შამპანურით და ფრანგული სულით აღსავსე....ბევრი ოვაციით, შეძახილით და გრძნობითაც... შეხვედრებით, რომელთაგანაც ერთი მთელი ცხოვრება მემახსოვრება- თუნდაც იმით, რომ ეიფელის კოშკს რომ ავხედე იმ ღამეს თავი ყველაზე უბედური ადამიანი მეგონა მიუხედავად იმისა სად ვიდექი და მივხვდი რომ რაღაც გრძნობას ბევრი რამის შეცვა შეუძლია. მიყვარს მეტრო გრან ბულვარი, იქვე ბარი ო’ სალივანი, ის ფორთოხლის წვენიც კი, რომელიც ყველაზე გემრიელი მეჩვენებოდა... ის წვიმიანი პარიზი და ამავე დროს ულამაზესი, სუსხი მაგრამ რომ მცხელოდა, ასე თბილად მგონი არასდროს ვყოფილვარ იქ, გაგანია აგვისტოშიც კი. გონებაში ბევრი რამ მარად აღიბეჭდა, მისი სახე - სევდით აღსავსე რომ ვთქვი რამოდემინე დღეში თბილისში ვბრუნდებითქო და ის დიდი ცისფერი თვალები...

არასდროს მეგონა ასე თუ იქნებოდა და თან ეს ყველაფერი პარიზში, რომელსაც ჩემს მეორე სახლად ვთვლი. სასწაულად მენატრება იქაურობა, ის წვიმაც და ის ნაცრისფერი ცაც, სულ გადარბენა რომ არის აქეთ-იქით, ყველას რომ სადღაც ეჩქარება, ფრანგული შარმი, ღვინო და ყველი და ბევრი სხვა რამ, რაც მხოლოდ იქ არის- თუნდაც ის ბედნიერების გრძნობა რაც იქ ყოფნისას მეუფლება მხოლოდ! გაღიმებული სახე და დადებითი ემოციები...

პარიზის მერე იყო ისევ კიევი და მერე თბილისი...

მერე იყო ახალი სამსახური - იმდენი ვიძახე ფრანგებთან მინდა მუშაობათქო რომ მაინც ჩემი გავიტანე და ამჟამად ზუსტად ასეთ ადგილას ვმუშაობ.


და კიდევ ბევრი სხვა რამ მაქვს თავში უბრალოდ დრო არ მყოფნის რომ კიდევ უფრო მეტი რამ გავაკეთო...

Kiev :)

Salut a tous!

It is 05.05 am in the morning, I am in Kiev in the Boryspil International Airport of Ukraine.

Kiev is very nice city.

Yesterday I've visited many places in Kiev, St. Sophia cathedral,St.Michael Cathedral...kievo pecharskaia lavra, the residence of the president of Ukraine, walked along Kreshchatik- the main and famous avenue of Kyiv. Then we had a lunch in local restaurant "Spotykach", the design of which really impressed me, the rooms were all designed as if you were in Soviet times... The pictures on the walls, mostly black and white... Even the toilt was impressive :) there were the samovars, which were used in soviet times to drink tea and it was like the tradition in evenings to drink tea and just to talk and share ideas with family members and friends. Now it is already the past, which is stored in such kinds of restaurants and cafes. And we all remember it.

We were staying at Hotel "Dnipro" and Inspite of that we were veeeery veeeeeeery tired, we still managed to have a walk on Kreshchatik in the evening and at night, very nice illuminations, it seems that Kiev is developing step by step. The buildings of Kiev really impressed me, they ar all very nice -at least those that I have seen. This is the city that calls you back, the atmosphere is very warm and nice, everyone smiles at you if you say that you are from Georgia :) the nation loves Georgia :)mostly they recognise you on face: hey you are from Georgia, aren't you? Yes, I am :) and the answer from one boy was: yes I knew it, I feel you, you are so nice, and I said thank you, of course :) such things are very memorable. This was the extract from the dialogue in the lift of the Hotel :)) the same was in Mcdo, on Kreshchatik we were in in the evening... Hey, you are probably from Georgia :) Tbilisi, Tbilisii lalalala :)))

The Ukrainian men seem to be very romantic, they are going in the streets with flowers, meetings their sweethearts with smile and even with one rose in their hand :)

I will always remember this day, the warmth and attitude.

And again, inspite of the fact that it is -10 grade temperature and at night it is -12 and even more,and I was frozen and I am frozen, and it was snowing and it is snowing now, and in addition, my nose is completely out of coverage area of such kind of cold, my legs are also frozen and going in the streets like a mummy, my card of the room at the hotel was blocked 3 times and probably the receptionist boys thought that I was a stuoid girl and they smiled a lot, and I smiled a lot too, I wanna say once again that Kiev is beautiful, and will come back for sure in future not for one dsy, of course.

So, I'm not saying goodbye to Kiev, let's say see you soon!!!

A bientôt!



:)

Paris, I am coming again

2 days are left till the unforgettable trip to Paris :)

Gonna enjoy every moment and I am truly very happy that I am visiting this magnificent city for the third time :)

Villefrance sur mer

Villefrance sur Mer, France
My photo